Siz hiç bir toprağı, eli ya da yanağı öper gibi öptünüz mü?
Hayır mı? O zaman siz yetim değilsiniz.
Sürekli yarım bir mutluluk taşır, ağlarken üşüyerek ağlar, sarılacak güçlü bir bedeni yoktur, gülerken dudaklarının yarısı güler yüreği izin vermez çünkü o yetimdir.
Her bayram da yeni kıyafetleri olmaz, gücünü aldığı eli de öpemez bayram sabahında, babasızlık o gün daha da vurur yetimi. Bir sabah uyandığında küçücük ayaklariyla koşarak babamin yanına gitti kardeşim, ama yatak bomboştu.
Annemi aradı anlayamadığım bir hüzün gördüm yüzünde annemin "baba yok" diye sordu çocuk diliyle kardeşim , gelecek oğlum dedi annem derin bir iç çekişle ve o gün başlamıştı minik oglunu kizini alıştırmaya, babasızlığa annem… Öğleden sonra evimiz de, alışılmadık bir kalabalık vardi anlam veremiyordum, bir de ağlayanlar başımı bir tuhaf okşayanlar bunaltmıştı babamın deyimiyle “sari kızını" ve annemin bağırarak ağlayışını hiç unutmamak üzere acı bir hatıra olarak kayıt ettim beynime.
O gün anlamamıştım, ama ben artık bir yetimdim. Ne acı ve ne ağır olduğunu ise hayat boyu hissedecektim yetimliğimi. Yetimler, herkeslerden daha çok sever annesini, hem annesidir hem de babasının yerindedir annesi, ondan bir yanağını babasını öper gibi öper . Ben hep annem bilmese de öyle öptüm annemi!
Geceleri gizli gizli ağlayan annemi duyar da, elimden bir şey gelmeyince, sesiz çığlıklarla ağlardım yorganın altında "babam gel" diye. Büyüdüm ama hep yetim oldum, belki kimseye hissettirmedim ama çocuklarımı gizli bir hasretle seyrettim hep, babalarıyla oynayışlarını, sarılıp öpüşlerini, nazlanmalarını, nasıl bir duygu acaba? Annemi sevdiğimden daha mı değişik bir sevgi diye düşünüp gözyaşlarını sildim hep…
Yetim olmak yemeği tuzsuz yemek gibidir, hayatı yaşamak…. Ölümü bile sevmektir, kavuşmak için babasına.
Yetimi anca bir yetim anlar, bir kız çocuğu için babasızlık, başını göğsüne yatıramayacağı, kokusunu içine çekip, benim babam var, ilk aşkım o benim, büyüyüp evlensem de hep aşkım kalacak ve hep beni koruyacak, diyememenin özlemidir… Hem de nasıl bir özlem, bitmeyen artan… Bir erkek çocuk için ise, beraber maç oynayamayacağı, elinden tutup cuma namazlarına gidemeyeceği, kendisine idol seçemeyeceği, büyüyüp baba olduğun da bile hep evladıyla yaşadığı her şeyi, babasıyla yaşayamadıklarını, yaşayacağı bir duygudur, yarım bir nefes almaktır yetim olmak... OKU, YORUMLA ve PAYLAŞ ==> http://www.aksaraymeydan.com/o-zaman-siz-yetim-degilsiniz-makale,1138.html Aksaray Meydan Okuyacak
14 Mart 2017 Salı
O ZAMAN SİZ YETİM DEĞİLSİNİZ
Siz hiç bir toprağı, eli ya da yanağı öper gibi öptünüz mü?
Hayır mı? O zaman siz yetim değilsiniz.
Sürekli yarım bir mutluluk taşır, ağlarken üşüyerek ağlar, sarılacak güçlü bir bedeni yoktur, gülerken dudaklarının yarısı güler yüreği izin vermez çünkü o yetimdir.
Her bayram da yeni kıyafetleri olmaz, gücünü aldığı eli de öpemez bayram sabahında, babasızlık o gün daha da vurur yetimi. Bir sabah uyandığında küçücük ayaklariyla koşarak babamin yanına gitti kardeşim, ama yatak bomboştu.
Annemi aradı anlayamadığım bir hüzün gördüm yüzünde annemin "baba yok" diye sordu çocuk diliyle kardeşim , gelecek oğlum dedi annem derin bir iç çekişle ve o gün başlamıştı minik oglunu kizini alıştırmaya, babasızlığa annem… Öğleden sonra evimiz de, alışılmadık bir kalabalık vardi anlam veremiyordum, bir de ağlayanlar başımı bir tuhaf okşayanlar bunaltmıştı babamın deyimiyle “sari kızını" ve annemin bağırarak ağlayışını hiç unutmamak üzere acı bir hatıra olarak kayıt ettim beynime.
O gün anlamamıştım, ama ben artık bir yetimdim. Ne acı ve ne ağır olduğunu ise hayat boyu hissedecektim yetimliğimi. Yetimler, herkeslerden daha çok sever annesini, hem annesidir hem de babasının yerindedir annesi, ondan bir yanağını babasını öper gibi öper . Ben hep annem bilmese de öyle öptüm annemi!
Geceleri gizli gizli ağlayan annemi duyar da, elimden bir şey gelmeyince, sesiz çığlıklarla ağlardım yorganın altında "babam gel" diye. Büyüdüm ama hep yetim oldum, belki kimseye hissettirmedim ama çocuklarımı gizli bir hasretle seyrettim hep, babalarıyla oynayışlarını, sarılıp öpüşlerini, nazlanmalarını, nasıl bir duygu acaba? Annemi sevdiğimden daha mı değişik bir sevgi diye düşünüp gözyaşlarını sildim hep…
Yetim olmak yemeği tuzsuz yemek gibidir, hayatı yaşamak…. Ölümü bile sevmektir, kavuşmak için babasına.
Yetimi anca bir yetim anlar, bir kız çocuğu için babasızlık, başını göğsüne yatıramayacağı, kokusunu içine çekip, benim babam var, ilk aşkım o benim, büyüyüp evlensem de hep aşkım kalacak ve hep beni koruyacak, diyememenin özlemidir… Hem de nasıl bir özlem, bitmeyen artan… Bir erkek çocuk için ise, beraber maç oynayamayacağı, elinden tutup cuma namazlarına gidemeyeceği, kendisine idol seçemeyeceği, büyüyüp baba olduğun da bile hep evladıyla yaşadığı her şeyi, babasıyla yaşayamadıklarını, yaşayacağı bir duygudur, yarım bir nefes almaktır yetim olmak... OKU, YORUMLA ve PAYLAŞ ==> http://www.aksaraymeydan.com/o-zaman-siz-yetim-degilsiniz-makale,1138.html Aksaray Meydan Okuyacak
Hayır mı? O zaman siz yetim değilsiniz.
Sürekli yarım bir mutluluk taşır, ağlarken üşüyerek ağlar, sarılacak güçlü bir bedeni yoktur, gülerken dudaklarının yarısı güler yüreği izin vermez çünkü o yetimdir.
Her bayram da yeni kıyafetleri olmaz, gücünü aldığı eli de öpemez bayram sabahında, babasızlık o gün daha da vurur yetimi. Bir sabah uyandığında küçücük ayaklariyla koşarak babamin yanına gitti kardeşim, ama yatak bomboştu.
Annemi aradı anlayamadığım bir hüzün gördüm yüzünde annemin "baba yok" diye sordu çocuk diliyle kardeşim , gelecek oğlum dedi annem derin bir iç çekişle ve o gün başlamıştı minik oglunu kizini alıştırmaya, babasızlığa annem… Öğleden sonra evimiz de, alışılmadık bir kalabalık vardi anlam veremiyordum, bir de ağlayanlar başımı bir tuhaf okşayanlar bunaltmıştı babamın deyimiyle “sari kızını" ve annemin bağırarak ağlayışını hiç unutmamak üzere acı bir hatıra olarak kayıt ettim beynime.
O gün anlamamıştım, ama ben artık bir yetimdim. Ne acı ve ne ağır olduğunu ise hayat boyu hissedecektim yetimliğimi. Yetimler, herkeslerden daha çok sever annesini, hem annesidir hem de babasının yerindedir annesi, ondan bir yanağını babasını öper gibi öper . Ben hep annem bilmese de öyle öptüm annemi!
Geceleri gizli gizli ağlayan annemi duyar da, elimden bir şey gelmeyince, sesiz çığlıklarla ağlardım yorganın altında "babam gel" diye. Büyüdüm ama hep yetim oldum, belki kimseye hissettirmedim ama çocuklarımı gizli bir hasretle seyrettim hep, babalarıyla oynayışlarını, sarılıp öpüşlerini, nazlanmalarını, nasıl bir duygu acaba? Annemi sevdiğimden daha mı değişik bir sevgi diye düşünüp gözyaşlarını sildim hep…
Yetim olmak yemeği tuzsuz yemek gibidir, hayatı yaşamak…. Ölümü bile sevmektir, kavuşmak için babasına.
Yetimi anca bir yetim anlar, bir kız çocuğu için babasızlık, başını göğsüne yatıramayacağı, kokusunu içine çekip, benim babam var, ilk aşkım o benim, büyüyüp evlensem de hep aşkım kalacak ve hep beni koruyacak, diyememenin özlemidir… Hem de nasıl bir özlem, bitmeyen artan… Bir erkek çocuk için ise, beraber maç oynayamayacağı, elinden tutup cuma namazlarına gidemeyeceği, kendisine idol seçemeyeceği, büyüyüp baba olduğun da bile hep evladıyla yaşadığı her şeyi, babasıyla yaşayamadıklarını, yaşayacağı bir duygudur, yarım bir nefes almaktır yetim olmak... OKU, YORUMLA ve PAYLAŞ ==> http://www.aksaraymeydan.com/o-zaman-siz-yetim-degilsiniz-makale,1138.html Aksaray Meydan Okuyacak
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)